بر اساس معلومات اداره آمار/احصائیه آسترالیا، در اوقات معمول، از هر ده زن آسترالیایی- بالای سن ۱٥ سال- سه تن شان مورد خشونت فیزیکی یا جنسی قرار می‌گیرند.
با این حال، به گفته میچل موریس، رییس مرکز چندفرهنگی مبارزه با خشونت خانوادگی «اِن‌تچ» (inTouch) در ویکتوریا، فشار مضاعفی که خانواده‌ها در جریان قرنطینه کووید-۱٩ تجربه می‌کنند، منتج به افزایش تماس‌های درخواست کمک از سوی قربانیان خشونت خانوادگی شده است.
مدیران پرونده دوزبانه و وکلای مهاجرت این سازمان در جریان همه‌گیری ویروس کرونا بیش از زمان معمول مشغول ارائه خدمات حمایتی از راه دور به زنان قربانی خشونت خانوادگی بوده‌اند.
موریس می‌گوید بسیاری از زنان دارنده ویزه‌های موقت به دلیل تغییر ناگهانی در وضعیت اشتغال، کارشان را از دست داده‌اند، اما واجد شرایط دریافت کمک‌های دولتی چون سنترلینک، جاب‌کیپر و جاب‌سیکر نیستند.
آن‌ها به درآمدی دسترسی ندارند و اکنون بیم امنیت خودشان را دارند، اما در بیم این‌که پول غذای شان را از کجا کنند و پول سقف بالای سرشان را از کجا به دست بیاورند نیز هستند.
داکتر روچیتا روچیتا به حیث مدیر پرونده در سازمان ان‌تچ کار می‌کند. او می‌گوید زنان با پیشینه پناهندگی و مهاجرت به دلیل شرم و ننگ مایل به کمک خواستن نیستند.
او نگران است که بسیاری از قربانیان به دلیل محدودیت‌های مالی، بسته بودن مرزها و ترس طرد شدن از جامعه خودشان قادر به بازگشت به کشور زادگاه شان هم نباشند.
داکتر روچیتا می‌گوید یکی از موکلانش با سه کودک خود از خانه فرار کرده بود، اما به دلیل مشکلات مالی و ناتوانی در تأمین مخارج فرزندانش دوباره به شوهر بدرفتارش برگشت.
فکر می‌کنم او امنیت خود را به خطر انداخت، اما انتخاب دیگری نداشت.
تقریباً ۴۰ درصد از موکلان ان‌تچ که تنها سازمان چندفرهنگی در عرصه مبارزه با خشونت خانوادگی در آسترالیا با یک مرکز حقوقی در داخل خود است، میان سال‌های ۲۰۱۸ تا ۲۰۱۹ دارندگان ویزه‌های موقت بوده‌اند.
موریس می‌گوید ان‌تچ متوجه الگوی رفتاری جدیدی در مجرمان خشونت خانوادگی شده است؛ آن‌ها از کووید-۱٩ در برابر زنان آسیب‌پذیرِ با مهارت انگلیسی پایین که در دوران قرنطینه تنها راه دسترسی شان به معلومات همان شوهران بدرفتارشان هستند، به حیث سلاح خشونت کار می‌گیرند.
Source: Benjamin RondelGettyImages
او می‌گوید: «این ویروس همین لایه را اضافه کرده است».
او می‌گوید اگر زنی به هر دلیلی- عاطفی، مالی، روانی، جنسی و همچنان فیزیکی- احساس ناامنی می‌کند، و اگر احساس تهدید نسبت به جان خود یا کودکانش می‌کند، به این معناست که مورد خشونت خانوادگی واقع شده و دستش از کمک کوتاه است.
نیلیش نندن، وکیل مهاجرت می‌گوید یک قربانی خشونت خانوادگی دارای ویزه موقت که عزم ترک رابطه خشونت‌آمیز خود را می‌کند، برای خارج شدن از شرایط ویزه وابسته خود و قطع روابط با خشونت‌گر به دو مدرک پشتیبان از یک کارمند اجتماعی، داکتر خانوادگی، روان‌شناس یا پولیس نیاز دارد.
او می‌گوید قربانی باید بعد از قطع رابطه به اداره مهاجرت از تغییر شرایط خود اطلاع بدهد.
حکومت فدرال ۱۵۰ میلیون دالر برای حمایت از قربانیان خشونت‌های خانوادگی، خانگی و جنسی در دوران خانه‌نشینی ویروس کرونا اختصاص داده است.
اما موریس نگران بسیاری از زنانی است که با ویزه موقت حق کار محدود دارند و به خاطر شرایط ویزه‌های شان واجد شرایط دسترسی به خدمات اولیه صحی و اجتماعی نیستند.
سازمان ان‌تچ می‌گوید بسیاری از زنان دارنده ویزه‌های موقت در مشاغل کوتاه‌مدت و مقطعی کار می‌کردند که به دلیل شیوع ویروس کرونا بی‌کار شده‌اند. Source: AAP
سازمان ان‌تچ در پاسخ به بحران صحی کنونی به شرکت اجتماعی «سیبلینگ بای کینفولک» (Sibling by Kinfolk) دست همکاری داده تا به آسیب‌پذیرترین موکلان خود کمک‌های اضطراری غذایی ارائه دهد.
ما موکلان زیادی داریم که در مشاغل کوتاه‌مدت و مقطعی کار می‌کردند، آن‌ها در رستورانت‌ها پیش‌خدمت بودند یا در سالن‌های زیبایی کار می‌کردند، و این‌ها مکان‌هایی بودند که یک‌شنبه تعطیل شدند و به همین دلیل این زنان نیازهای بالا دارند.
تریسی (نام مستعار) با فرار از یک مزاحم بدرفتار در کشور زادگاهش برای آغاز یک زندگی جدید به آسترالیا آمد. او عاشق یک هموطن اروپایی خود گردید و به ویزه موقت کار او وابسته شد.
این رابطه تقریباً دو سال پیش زمانی از هم پاشید که شریک جنسی‌اش تبدیل به فروشنده مواد مخدر شد. اما وضعیت زمانی خیلی وخیم شد که معشوق سابقش شروع به فرستادن پیام‌های ترس‌ناک کرد.
تریسی می‌گوید: «او مرتب به من پیام می‌داد. او آرزو می‌کرد من مرده باشم و این‌که اگر مرا ببیند، با مشت به صورتم مشت می‌کوبد».
تریسی تنها نیست. گزارش اداره آمار آسترالیا می‌رساند که از هر چهار زن یک تن از سن ۱٥ سالگی به بالا
Source: Getty Images
فشار روانی که تریسی طی نزدیک به دو سال تجربه کرد، سبب ترس و اضطراب بسیار زیادی در او شد.
او به حیث پرستار کودکان آسیب‌پذیر و معلول در نورترن تریتوری (قلمرو شمالی) کار می‌کند، جایی که کارگرانِ با تخصص او کم‌یاب هستند.
با وجود پنج سال کار در این شغل، کارفرمایش به عنوان یک سازمان غیرانتفاعی از پس مخارج اسپانسر کردن تریسی برای ویزه کار بر نمی‌آید.
تریسی در حالتی که هنوز به ویزه شریک جنسی سابقش وابسته مانده، نمی‌تواند رابطه‌اش را با او کاملاً قطع کند.
او هنوز مواد مخدر می‌فروشد و او احتمالاً ویزه خود را هم می‌گیرد که این خیلی ناعادلانه است. چیزی نبود که من می‌توانستم برای بیرون آمدن از این وضعیت وحشت‌ناک انجام دهم.
نندن می‌گوید چون که شریک جنسی سابق او هم یک خارجی است، تنها گزینه تریسی درج درخواست ویزه فردی برای خودش است.
آقای نندن می‌گوید زنان زیادی پس از ترک همسران خشونت‌گرشان در مخمصه‌های مشابهی گیر می‌مانند، و وقتی قربانی، به جای اقدام مجرمانه مستقل علیه مجرم، خشونت خانوادگی را گزارش می‌دهد، اگر همسرش دارنده ویزه موقت باشد، کدام کمک مهاجرتی برایش وجود ندارد.
او می‌افزاید: «این موضوع اهرمِ شدیدِ غیرقابل انکاری به طرف متخلف آن رابطه می‌دهد».
در سال‌های ۲۰۱۵ تا ۲۰۱۶، و بیش از ٧٠ درصد آن‌ها موفق شدند.
از طرف دیگر، نندن می‌گوید این مسأله به ویژه برای آن عده از زنان دارنده ویزه موقت در آسترالیا تکان‌دهنده است که چنین تضمین قانونی برای شان وجود ندارد، زیرا قانون مهاجرت تنها از درخواست‌های ویزه همسر حراست می‌کند.
زنان دارنده ویزه‌های موقت گزینه‌های محدودی دارند، چون درخواست اخذ یک ویزه متفاوت مشکلات جدیدی با خود می‌آورد.
نندن می‌گوید بسیاری از قربانیان خشونت خانوادگی با ویزه وابسته از سر ناچاری برای ویزه‌های دیگری درخواست می‌دهند که امکان موفقیت ندارند.
این باعث می‌شود که محاکم تجدید نظر اداری و استیناف خانوادگی زیر آواری از درخواست‌ها قرار بگیرند.
سازمان ان‌تچ از حکومت می‌خواهد به زنان دارنده ویزه‌های موقت که در آسترالیا خشونت خانوادگی را تجربه می‌کنند، اجازه دهد بدون در نظرداشت شرایط ویزه شان به امنیت و خدمات حمایتی دسترسی داشته باشند.
میچل موریس قربانیان را ترغیب می‌کند اگر در خانه با یک مجرم گیر مانده‌اند، حتا اگر وضعیت ناامیدکننده به نظر می‌رسد، دست برای کمک دراز کنند.
برای دریافت اطلاعات بیشتر در مورد سازمان ، به وبسایت «» مراجعه کنید، یا اگر در ویکتوریا زندگی می‌کنید، روزهای دوشنبه تا جمعه بین ساعات ۹ صبح تا ۵ بعدازظهر به شماره تلفون رایگان این سازمان ۱۸۰۰۷۵۵۹۸۸ زنگ بزنید.
برای درخواست کمک از سراسر کشور با شماره ۱۸۰۰۷۳۷۷۳۲ به ، تماس بگیرید.
اگر احساس پریشانی می‌کنید و به حمایت عاطفی نیاز دارید، در هر ساعت از شبانه‌روز با شماره ۱۸۰۰۵۱۲۳۴۸ به خدمات پشتیبانی سلامت روانی یا با شماره ۱۳۱۱۱۴ به زنگ بزنید.
برای کسب اطلاعات درباره سلامت زنان به زبان خودتان، میان ساعات ۱۰ تا ۴ عصر با شماره تلفن ۱۸۰۰۶۵۶۴۲۱ با تماس بگیرید.
اگر نیاز به مترجم دارید، با شماره تماس بگیرید و از آن‌ها بخواهید شما را به سازمان دلخواه تان وصل کنند.
اگر زندگی شما در خطر است، بلافاصله با شماره ۰۰۰ تماس بگیرید.
