Ο Βασίλης Νταλέ βρίσκεται στην Αυστραλία εδώ και πέντε χρόνια και είναι από αυτούς που επλήγησαν από την πανδημία, λόγω των περιορισμών στον τομέα της εστίασης όπου απασχολούνταν.
Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του εδώ, ο εργοδότης του έγινε χορηγός της άδειας παραμονής του και με τη σύντροφό του στη Μελβούρνη όπου διαμένουν απέκτησαν ένα κοριτσάκι.
«Ήμουν πολύ ευχαριστημένος ώσπου ένιωσα αυτή την άσχημη κατάσταση», λέει αναφερόμενος στην απουσία βοήθειας από το κράτος για κατόχους προσωρινής βίζας.
«Πλήρωνα όλους τους φόρους μου κανονικά, τα ενοίκια, έκανα ένα παιδί, ουσιαστικά ήμουν ενεργό στέλεχος της οικονομίας της χώρας και όταν βρέθηκα στη δύσκολη περίπτωση απλά με άφησαν απ’έξω».
Χωρίς πρόσβαση σε κάποιο από τα επιδόματα Jobseeker και Jobkeeper που διατίθενται για υπηκόους και μόνιμους κατοίκους, o κ. Νταλέ με την οικογένειά του τα «βγάζουν πέρα» προς το παρόν ξοδεύοντας από τις οικονομίες τους.
Όπως λέει μάλιστα, γνωρίζει και άλλους ομογενείς χωρίς μόνιμη άδεια παραμονής που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση, ενώ εκτιμά ότι όσοι δεν είχαν προνοήσει να αποταμιεύσουν αντιμετωπίζουν ακόμη χειρότερες συνθήκες.
Ερωτηθείς σχετικά με το επιχείρημα της κυβέρνησης ότι υπάρχουν γύρω στα δύο εκατομμύρια άτομα με προσωρινή βίζα στη χώρα και προτεραιότητα είναι η στήριξη Αυστραλών και μονίμων κατοίκων, ο κ. Νταλέ απαντά ότι θα ήταν εφικτό να βοηθηθούν όλοι.
Ο τρόπος, εξηγεί, θα ήταν να διαμοιραστούν οι πόροι, αντί για τη χορήγηση του ίδιου επιδόματος Jobkeeper σε όλους τους εργαζομένους ανεξαρτήτως αν προ-κορωνοϊού είχαν εισόδημα μικρότερο του επιδόματος.
«Γνωρίζω άτομα από τη δουλειά μου που εργάζονταν τρεις φορές την εβδομάδα και πλέον το επίδομα των $1500 είναι περισσότερα από όσα έβγαζαν πριν».
«Το χειρότερο σε όλη την κατάσταση είναι ο ψυχολογικός πόλεμος, ένιωσα μια εκμετάλλευση σε μία Αυστραλία η οποία είναι μία από τις πιο δυνατές και ανεπτυγμένες χώρες στον κόσμο».
Πατήστε play στην κεντρική φωτογραφία για να ακούσετε το podcast με ολόκληρη τη συνέντευξη.
