ایمیو ها بزرگترین پرندگان بومی استرالیا هستند که قدشان ۱/۶ تا ۱/۹ متر است. وبسایت Birdlife Australia می گوید که بدن ایمیوهای بالغ با پرهای بلند خاکستری-قهوه ای پوشیده شده است و تنها سر و گردن آبی- سیاهشان پر ندارد. بال های این پرندگان به نسبت جثه آنها بسیار کوچک است، اما پاهای بلند و قدرتمندی دارند. ایمیوها بیشتر در کنار جاده ها، نزدیک حصارها و دیگر موانع دیده می شوند و همین باعث می شود که اغلب مردم فکر کنند که آنها دوست دارند نزدیک انسان ها باشند، اما این پرندگان به جز جوجه ها که توسط پدرشان نگهداری می شوند، پرندگانی اجتماعی به حساب نمی آیند.
اما در سال ۱۹۳۲ و در طول جنگهای ایمیویی، سربازان استرالیایی خودشان را در محاصره این پرنده های باهوش بومی دیدند. به گزارش Australian Geographic، در سحرگاه روز دوم نوامبر سال ۱۹۳۲، هفتمین آتشبار سنگین توپخانه سلطنتی استرالیا در Campion وسترن استرالیا به روی منطقه ای در فواصل پرت و Kalgoorlie آتش گشود. آنها دو تیربار اتوماتیک را به همراه ده هزار گلوله در این منطقه مستقر کردند. هدف آنها از این کار، مقابله با ایمیوهایی بود که در جستجوی آب و برای خوردن و تاراج گندمها و محصولات لذیذ غرب استرالیا از استرالیای مرکزی در حال حرکت به سوی غرب بودند. یگان ارتش زمانی به منطقه اعزام شد که یک گله پنجاه تایی از ایمیوها مشاهده شده بودند. G.P.W Meredith، فرمانده گروهان بلافاصله به نیروهایش دستور داد تا پرنده ها را محاصره کرده و هدف گلوله قرار دهند. در پایان روز، از هزاران پرنده ای که هدف تیراندازی قرار گرفته بودند فقط ده تا دوازده عدد کشته شدند و از این جا بود که «جنگهای ایمیویی» در استرالیا آغاز شد.
کشاورزان استرالیایی و جنگهای ایمیویی
تا اواخر سال ۱۹۳۲، جمعیت بیست هزار تایی ایمیوها، تقریبا تمام مزارع وسترن استرالیا را غارت کردند. کشاورزانی که مزارعشان مورد حمله ایمیوها قرار گرفته بود و بسیاری از آنها از کهنه سربازان بودند، رسما از وزیر دفاع، George Pearce ، برای مقابله با ایمیوها درخواست کمک نظامی کردند. نیروها به سرعت و با امید پیروزی بی دردسر به منطقه اعزام شدند. بلافاصله بعد از آغاز جنگ، مشخص شد که ارتش ایمیوها را بسیار دست کم گرفته است. این دشمنان مکار به آسانی از آتشبارها و حتی جراحتهای سنگین جان سالم به در می بردند. به گفته فرمانده Meredith ، اگر می شد ارتشی مجهز به سلاح از این ایمیوها داشت، این ارتش تبدیل به قوی ترین ارتش جهان می شد. آنها مثل تانک در مقابل آتشبارها می ایستادند. چند روز مانده به شروع عملیات، یکی از طرحهای استتار ارتش به دلیل خراب شدن آتشبار با شکست مفتضحانه ای همراه شد و چند روز بعد هم طرح دیگری که قرار بود با گذاشتن آتشبار بر روی یک کامیون ایمیوها را هدف قرار دهد شکست خورد.
جنگ و صلح
بعد از یک هفته از آغاز عملیات، نیروها فراخوانده شدند. با شلیک حدود ۲۵۰۰ گلوله ، تنها پنجاه تا دویست ایمیو کشته شده بودند و بنا به گفته فرمانده، نیروهای ارتش تلفاتی نداشتند. وقتی بحث اعطای مدال به سربازان مطرح شد، A. E. Green، نماینده حزب کارگر در پارلمان، اعلام کرد که مدال را در اصل باید به ایمیوها داد که در تمامی طول عملیات پیروز میدان شده بودند. موضع گیری و کمک وزیر دفاع وقت، George Pearce ، باعث شد که از او با لقب غیر رسمی «وزیر جنگ ایمیویی» یاد کنند. چند روز بعد از عملیات اول و در نوامبر سال ۱۹۳۲، ارتش موفق به انجام عملیات موفقیت آمیزی علیه ایمیوها شد، و در فاصله سالهای ۱۹۴۵ تا ۱۹۶۰ حدود دویست و هشتاد و پنج هزار ایمیو در وسترن استرالیا کشته شدند. از آن زمان به بعد، جمعیت ایمیوهای استرالیا تا امروز ثابت باقی مانده و خوشبختانه، به نظر می رسد که آنها قصد شروع خصومت دوباره با دولت را ندارند.
