در شب سرشماری سال دو هزار و شانزده، بیش از یکصد و شانزده هزار استرالیایی "بی خانمان" بوده اند.
این رقم در واقع به معنای افزایش تعداد افراد بی خانمان به میزان چهارده درصد ظرف مدتی چهار ساله است.
تقریبا نیمی از این تعداد در "امکانات اسکانی بسیار پر جمعیت" زندگی می کردند. "امکانات اسکانی بسیار پر جمعیت" به خانه هایی اطلاق می شود که نیازمند حداقل چهار تخت بیشتر هستند تا بتوانند به گونه ای مناسب، تعداد افراد ساکن در خود را اسکان دهند.
دکتر پل جلفز (Paul Jelfs) از اداره آمار استرالیا می گوید مهاجرانی که به تازگی وارد استرالیا شده اند به طور خاصی آسیب پذیرتر از دیگران هستند.
او می گوید: "در حدود پانزده درصد از این جمعیت، بی خانمان هستند و این در حالی است که تقریبا دو سوم از این افراد در واقع در شرایطی بسیار پر جمعیت زندگی می کنند".
آمارهای اداره آمار استرالیا نشانگر آن است که تعداد مهاجرانی که در "امکانات اسکانی بسیار پر جمعیت" زندگی می کنند ظرف مدتی چهار ساله، دو برابر شده است.
بنا به آمار منتشر شده توسط این اداره، افرادی که از کشورهای هندوستان، چین، افغانستان و پاکستان به استرالیا مهاجرت کرده اند، نیمی از این افزایش تعداد افراد بی خانمان در کشور را به خود اختصاص داده اند.
مرکزی موسوم به "مرکز منابع مهاجران اسپکتروم" در شهر ملبورن به تازه واردین در یافتن سرپناهی برای زندگی کمک می کند.
وندی سیزار (Wendy Cisar) یکی از مدیران این مرکز که در بخش اسکان و خدمات خانوادگی فعالیت می کند می گوید بیکاری یا نداشتن یک کار به صورت مداوم می تواند برای مهاجرانی که مایل به اسکان در یک محیط زندگی مناسب هستند، بسیار دشوار باشد.
به گفته او موضوع قابل استطاعت بودن نیز در شمار موضوعات مهم دیگر است.
او می گوید: "بخشی از این ازدحام جمعیت به دلیل آن است که افراد استطاعت اسکان را ندارند؛ هزینه بالای اجازه ها، استطاعت در اسکان و همچنین در دسترس بودن مسکن مورد نظر. بنابراین مجموعه اینها در نهایت افراد را به سمتی سوق می دهد که می خواهند در کنار دیگران و یا عزیزانشان زندگی کنند تا زمانی که بتوانند به صورت مستقل زندگی کنند. و متاسفانه چنین فرصتی هر روز کم رنگ تر و کم رنگ تر می شود".
جنی اسمیت (Jenny Smith) ریاست سازمانی موسوم به "سازمان بی خانمانی استرالیا" است. او می گوید ازدحام بیش از اندازه در تسهیلات اسکانی، تاثیرات بسیار مخربی بر کودکان دارد.
او می افزاید: "وقتی که شما شاهد حضور تعداد قابل توجهی از بزرگسالانی هستید که ممکن است احتمالا هیچ نسبتی با یکدیگر نداشته باشند و همچنین کودکانی که ممکن است هیچ نسبتی با یکدیگر نداشته باشند، به طور قطع نخواهید توانست هیچ گونه حریم خصوصی و یا محدوده ای را که انتظار آن را دارید، ایجاد کنید".
جان بلواونسکی (John Blewonski) مدیر اجرایی سازمانی به نام " VincentCare Victoria" است. او می گوید در چنین شرایطی، خوابیدن در خیابان ها ممکن است برای برخی از افراد، تنها راه برای خروج از این مخمصه باشد.
او می گوید: "در اغلب مواقع، گذار به این سمت یعنی خوابیدن در خیابان ها در واقع هنگامی اتفاق می افتد که شرایط اسکانی فرد رو به وخامت می گذارد؛ زمانی که تحمل وضعیت برای فرد، دیگر امکان پذیر نیست و او یا باید به اجبار از این شرایط فرار کند و یا آنکه می خواهند از این شرایط بگریزد".
گفتنی است آمارهای "سازمان بی خانمانی استرالیا" حاکی از آن است که سازمان های فعال در سرتاسر کشور هر شب در حدود دویست و پنجاه نفر را که برای گذراندن شب به آنها رجوع می کنند به دلیل نداشتن تخت، جواب می کنند.
