نکات مهم
- بر اساس گزارش «مرکز تنوع فرهنگی در سالمندی» از هر سه نفری که از خدمات مراقبت از سالمندان در استرالیا استفاده می کنند، یک نفر در خارج از این کشور زاده شده است و انتظار می رود این رقم حتی بیشتر شود.
- ریک مورتون یکی از نویسندگان گزارشی درباره مراقبت از سالمندان در استرالیا می گوید که این انتظارات فرهنگی جوامع مهاجر نیست که برای انطباق با سیستم موجود باید تغییر کند، بلکه دیدگاه ریشه دار خود استرالیایی ها در مورد پیری است که باید تغییر کند.
لینل بریگز (Lynelle Briggs) کمیسیونر کمیسیون سلطنتی مراقبت از سالمندان [[کیفیت و ایمنی]] در خلال جلسات این کمیسیون چشم اندازی را برای این بخش ارائه کرد.
او گفت: «ویژگی کلیدی ما تمرکز بر آینده و آنچه که سیستم مراقبت از سالمندان در استرالیا به آن نیاز دارد، باید باشد. یک سیستم مراقبتی در سطح جهانی که در آن افرادی که مراقبت های سالمندان دریافت می کنند و همچنین عزیزان آنها می‌توانند به آن اعتماد داشته باشند».
اگرچه این چشم انداز تحت الشعاع همه گیری کووید-۱۹ و سرفصل های ثابت در مورد تأثیر این بیماری همه گیر بر ساکنان خانه های سالمندان و کارمندان شاغل در آن قرار گرفته است.
باید گفت کووید-۱۹ برای بسیاری از این افراد مشکلات موجود را حتی بدتر کرده است.
ریک مورتون (Rick Morton ) روزنامه نگار است. او به تازگی و به همراه تریش پرنتیس (Trish Prentice) از موسسه تحقیقاتی بنیاد اسکنلن (Scanlon) گزارشی را در مورد مراقبت از سالمندان نوشته است.
او می گوید کمیسیون سلطنتی کار مهمی در برجسته کردن مسائل قدیمی و سیستماتیک مراقبت از سالمندان انجام داد، اما یک نکته مهم را نادیده گرفت و آن شکاف فرهنگی در بخش مراقبت از سالمندان بود.
او گفت: «این یکی از مواردی بود که بارها و بارها به طور خاص مطرح شد. اما در توصیه های پایانی آنها به نوعی آن را نادیده گرفتند».
این نگرانی اگرچه نگرانی کوچکی هم نیست.
بر اساس گزارش «مرکز تنوع فرهنگی در سالمندی» (Centre for Cultural Diversity in Ageing)، از هر سه نفری که از خدمات مراقبت از سالمندان در استرالیا استفاده می کنند، یک نفر در خارج از این کشور زاده شده است و انتظار می رود این رقم حتی بیشتر شود.
ریک مورتون می گوید انتظارات فرهنگی در مورد خانواده و سالمندی در آنچه برای افراد مسن در جوامع مهاجر اتفاق می‌افتد، نقش دارد.
او می گوید استرالیا، همراه با دیگر کشورهای غربی، تا حد زیادی توانایی مراقبت از سالمندان خود را از دست داده است.
او گفت: «این امر در جوامع مهاجر برعکس است، جایی که جامعه در آن بسیار قوی است. گاهی اوقات چندین نسل در یک خانه زندگی می کنند و همه آنها با هم کار می کنند».
البته باید گفت ایجاد چنین ترتیباتی همیشه در استرالیا امکان پذیر نیست.
پاتریشیا لارنجیرا، هماهنگ کننده ارشد پروژه که با شورای جوامع چندفرهنگی ایلاوارا در نیو ساوت ولز همکاری می کند، می گوید اگر خدمات مراقبت از سالمندان ضروری تلقی شود زیرا بچه ها نمی توانند از بستگان سالمند خود مراقبت کنند، ترجیح واضحی برای ارائه خدماتی وجود دارد که بتوان آنها را در خانه افراد ارائه کرد.
او اما می‌گوید که هنوز در خصوص استفاده از این خدمات اکراه قابل تاملی مشاهده می شود.
او گفت: «حتی این ایده که فردی برای ارائه خدمات به خانه آنها بیاید، به خوبی پذیرفته نشده است. فرد سالمند ممکن است فکر کند که این افرادی که می آیند چه کسانی هستند؟ وقتی به خانه من بیایند چه اتفاقی می افتد؟ آیا در نهایت می خواهند خانه من را تصاحب کنند و من را از آن بیرون بیندازند؟»
الیزابت دروزد، کمیسیونر پیشین چندفرهنگی و مدیر عامل کنونی «سازمان خدمات اجتماعی چندفرهنگی استرالیا» (Australian Multicultural Community Services) می گوید عنصری از غرور در تصمیم گیری های مربوط به مراقبت وجود دارد که به تأخیر در جستجوی این خدمات دامن می زند.
او گفت: «نکته ای که ما متوجه آن شده ایم این است که در میان سالمندان - شاید در بین سالمندان قومی کمی بیشتر از دیگران - آنها تمایل دارند که تا آخرین لحظه درخواست کمک نکنند. معمولاً بیشتر افراد مسن ترجیح می‌دهند مستقل باشند و درخواست کمک نکنند و اگر مجبور نباشند، باری بر روی دوش دولت نگذارند»
الیزابت می گوید که این احساس غرور با عدم دسترسی به اطلاعاتی که به صورت آنلاین در دسترس است در بسیاری موارد با یکدیکر ترکیب می شود.
او گفت: «چالش شماره یک که در مورد سالمندان قومی رخ می دهد این است که ما از داده های سرشماری می دانیم که تا ۶۰ درصد از سالمندان در برخی از جوامع خاص در استرالیا از اینترنت استفاده نمی کنند».
هنگامی که تصمیم برای دسترسی به اینگونه مراقبت ها گرفته می شود، معمولا افراد مسن از جوامع مهاجر وارد یک محیط چالش برانگیز و پیچیده می شوند.
برای شروع، هر کسی که برای مراقبت از سالمندان ارزیابی می شود، به طور معمول در یک لیست انتظار قرار می گیرد، زیرا تقاضا برای خدمات خانگی بیشتر از عرضه است.
بر اساس یافته های کمیسیون سلطنتی، تا ماه جون سال ۲۰۲۰ تقریباً ۱۰۳ هزار نفر سالمند در لیست انتظار برای دریافت بسته های مراقبت در منزل قرار داشتند. انتظار می رود این رقم افزایش پیدا کند.
اما با وجود این، در آخرین به روز رسانی بودجه دولت، جاش فرایدنبرگ خزانه دار استرالیا، بودجه ای را اعلام کرد که به نیازهای این تعداد قابل توجه از سالمندان پاسخ نمی دهد.
اما با وجود همه اینها، مشکلات مربوط به تامین بودجه برای این خدمات، محبوبیت این بسته های ویژه مراقبت از سالمندان در خانه خود را کاهش نداده است.
پروفسور ایرن بلک بری (Irene Blackberry) رئیس مرکز تحقیقات مراقبت از سالمندان جان ریچاردز در دانشگاه لا تروب است.
او می گوید که چنین تاخیرهایی فشار بیشتری را بر سایر بخش های سیستم بهداشتی وارد می کند و بر کیفیت زندگی افراد تأثیر می گذارد.
بر اساس گزارش موسسه اسکنلن (Scanlan ) برای حل این مشکلات به باز طراحی کامل سیستم مراقبت از سالمندان نیاز است.
ریک مورتون یکی از نویسندگان این گزارش می گوید که این انتظارات فرهنگی جوامع مهاجر نیست که برای انطباق با سیستم موجود باید تغییر کند، بلکه دیدگاه ریشه دار خود استرالیایی ها در مورد پیری است که باید تغییر کند.
او گفت: «نخستین موضوعی که باید آن را حل کنیم این است که برای افراد مسن ارزش قائل نیستیم. ما فکر می کنیم که آنها بار سنگینی هستند. ما در مورد چگونگی حل مشکل پیری در استرالیا صحبت می کنیم، اما چیزی که ما در مورد آن صحبت نمی کنیم ارزشی است که این افراد دارند».
