بسیاری از استرالیایی ها دغدغه این را دارند که آیا غذای دریایی که مصرف می کنند، با محیط زیست سازگاری دارد یا نه؟ این سازگاری با محیط زیست می تواند تفسیرهای مختلفی داشته باشد، اما بر اساس برآوردهای دولتی، صید بیش از ۸۵ درصد آبزیان صید شده در استرالیا، با محیط زیست سازگار است.
با این حال، تنها سازگاری روش صید ماهیان لزوما به معنی ارزش غذایی بالای آنها نیست. به گزارش Conversation، برای نخستین بار پژوهشی جدید به بررسی غذاهای دریایی استرالیایی ها از منظر ارزش غذایی و سازگاری با محیط زیست پرداخته است.
این نتایج که در ژورنال علمی Frontiers منتشر شده است مشخص کرده است که استرالیایی ها عمدتا از ماهیان بزرگ اقیانوسی مثل کوسه، تن، سمون و میگوی پرورشی استفاده می کنند. اما گزینه های مثل ماهیان mackerel، ساردین و bream هم وجود دارد.
استرالیایی ها چه می خورند؟
غذای دریایی گستره زیادی از موجودات آبزی را در بر می گیرد که در اقیانوس یا آب شیرین زندگی می کنند. این آبزیان می توانند پرورشی باشند و یا در طبیعت صید شوند. به همین دلیل است که تاثیر زیست محیطی صید آنها و نیز ارزش غذایی شان می تواند بسیار متفاوت باشد.
پژوهش اخیر از اطلاعات Australian Health Survey برای بررسی کیفیت غذایی و سازگاری با محیط زیست غذاهای دریایی مصرف شده در استرالیا استفاده کرده است.
اکثریت پاسخ دهندگان به این آمارگیری - هشتاد و سه درصد- در روز آمارگیری ماهی مصرف نکرده بودند و نتایج نشان داد که الگوی مصرف طبقات مختلف جمعیتی، تفاوت زیادی با هم دارد.
مصرف غذای دریایی در بزرگسالان بیکار، کم سواد و محروم کمتر از بقیه گروه ها بود.
سخت پوستان و ماهیان با امگا-۳ پایین مثل basa و tilapia که جزء کم ارزش ترین ماهی ها از نظر ارزش غذایی و کمترین از نظر سازگاری با محیط زیست شناخته می شوند، بخش عمده ای از غذای دریایی طبقه پایین تر جامعه را تشکیل می دادند.
در عوض، بخش مرفه جامعه از ماهی های مغذی تر مثل کوسه و تن و یا از ماهیان پرورشی با امگا-۳ بالا مثل سمون و قزل آلا تغذیه می کردند که انواع بهتر ماهی از نظر ارزش غذایی هستند و تاثیر صیدشان بر محیط زیست متعادل است. کمتر از یک درصد بزرگسالان ساردین و mackerel می خوردند که در واقع جزء مغذی ترین و سازگارترین ماهی ها با محیط زیست هستند.
سازگاری با محیط زیست به چه معنی است؟
توضیح سازگاری صید آبزیان با محیط زیست پیچیده و اندازه گیری آن دشوار است. به عنوان مثال، تقاضای فزاینده برای سخت پوستان مثل میگو و شاه میگوها به معنی افزایش آلودگی هوا ناشی از کشتی های صیادی میگو است که سوخت زیادی مصرف می کنند. در مقایسه، صید ماهیان کوچک مثل ساردین ها آلودگی کمی دارد، اگرچه خیلی کمتر محبوبند.
تاثیر ماهیان پرورشی بر محیط زیست نیز بسیار متغیر است. در گذشته ماهیان کوچک در دریا غذای ماهیان بزرگ پرورشی را تشکیل می دادند و در نتیجه بر تعداد آنها تاثیر می گذاشتند. در حال حاضر استفاده از این روش رو به کاهش است و محصولات جانبی کشاورزی و دامداری جایگزین ماهیان کوچک شده اند.
انتخاب های بهتر
اطلاعات غذایی ماهیان در محل های خرید در دسترس نیست و به همین دلیل انتخاب ماهی مناسب از نظر ارزش غذایی در محل می تواند کمی دشوار باشد.
با این حال، Food Standards Australia and New Zealand برای گستره ای از مواد غذایی از جمله غذاهای دریایی، اطلاعاتی را منتشر کرده است. بنیاد ملی قلب استرالیا هم اطلاعاتی درباره امگا-۳ موجود در ماهی های مختلف موجود در بازار ارائه می کند. در این لیست ماهی هایی مثل Atlantic salmon و ساردین بهترین منابع امگا-۳ هستند و میگو و خرچنگ در جایگاه بسیار پایین ترینی قرار دارند.
برای اطمینان از سازگاری با محیط زیست ماهیان خریداری شده هم می توانید از راهنمای AMCS استفاده کنید و یا به دنبال گواهینامه هایی مثل Marine Stewadship Council (MSC) برای صید ماهیان وحشی باشید و یا لوگوی ASC و BAP را روی محصولات جستجو کنید. WWF هم راهنمایی برای ماهی تن در قوطی ارائه کرده است.
خوردن گونه های جدید ماهیان هم اگر با آنها آشنایی نداشته باشید می تواند کمی گمراه کننده باشد. منابع زیادی برای انتخاب و آماده،سازی غذاهای دریایی وجود دارد که می توانید به آنها مراجعه کنید. مثلا FRDC fish files، Sydney Fish Market recipes و بخش دستور پخت غذاهای دریایی سازگار با محیط زیست در وبسایت SBS.
بنابراین با استفاده از این منابع می توانیم غذاهای دریایی مناسبی انتخاب کنیم که هم ارزش غذایی بالایی دارند و هم به طبیعت آسیب نمی زنند. هرچه آشنایی ما با گونه های مختلف ماهیان و روش پخت آنها بیشتر شود، خرید و مصرف آنها نیز آسانتر خواهد شد.
منبع:
Here´s the seafood Australians eat (and what we should be eating), Anna Farmery & Gabrielle O´Kane, The Conversation, 4 December 2018.
