Το σίγουρο, είναι πώς το εθνικό κράτος, βγαίνει πιο ενισχυμένο, έναντι της παγκοσμιοποίησης, τονίζει ο Δρ. Λαουτίδης.
«Τα τελευταία 20-30 χρόνια, με την πρόοδο τη παγκοσμιοποίησης, υπήρχε μια αμφισβήτηση των εθνικών συνόρων και της ιδέας του εθνικού κράτους… με αυτήν την κρίση και με τον τρόπο με τον οποίο αντέδρασαν τα κράτη κλείνοντας τα σύνορα, περιορίζοντας τη μετακίνηση των πληθυσμών και ούτω καθ’ εξής, έδειξαν ότι το εθνικό κράτος είναι ο κυρίαρχος δρών, στις διεθνείς σχέσεις στη διεθνή πολιτική… και θα συνεχίσει να είναι για πολύ καιρό ακόμη».
Επίσης, ο Δρ. Λαουτίδης σημείωσε ότι φαίνεται να υπάρχει και μια μερική επανεξέταση του ιδεολογήματος της παγκοσμιοποίησης ότι μια χώρα, μπορεί να προμηθευτεί τα πάντα, από τις ελεύθερες ανοικτές αγορές.
«Το γεγονός ότι βλέπαμε απέλπιδες προσπάθειες, από την Αυστραλία, προκειμένου να αγοράσει ιατρικά υλικά τα οποία δεν μπορεί να παράξει ή έχει σταματήσει να παράγει, ουσιαστικά προσέβαλε την έννοια της αυτάρκειας, ειδικά σε περιόδους έκτακτης ανάγκης».
Ερωτηθείς κατά πόσο, η επόμενη μέρα της κρίσης του κορωνοϊού θα βρει ΗΠΑ και Κίνα σε έναν νέο σκληρό «Ψυχρό Πόλεμο», ο Δρ. Λαουτίδης επισημαίνει τη μεγάλη οικονομική αλληλεξάρτηση των δύο χωρών, γεγονός που δεν συνέβαινε με τις ΗΠΑ και την πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση.
«Η οικονομική σχέση Κίνας και Αμερικής, θα πρέπει να αλλάξει σε μεγάλο βαθμό, προκειμένου να πείσει αυτούς που λαμβάνουν τις αποφάσεις, τον πρόεδρο στις ΗΠΑ, το Πεντάγωνο, και στην Κίνα το ίδιο… ότι το να απαντήσουν στρατιωτικά ή να κλιμακώσουν στρατιωτικά, θα είναι πιο επωφελές προκειμένου να αυξήσουν την επιρροή τους και τη δύναμη τους στη διεθνή σκακιέρα».
Κάνοντας έναν συνολικό απολογισμό για τις πολιτικές παρακαταθήκες της πανδημίας του κορωνοϊού ο κ. Λαουτίδης σημειώνει:
«Νομίζω, ότι ένα πρόβλημα σίγουρα θα είναι το ζήτημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και το ζήτημα του ελέγχου των πολιτών, έτσι όπως καταγράφεται σε πολλές χώρες του πλανήτη… πολλά καθεστώτα ημι-απολυταρχικά ή απολυταρχικά, τα οποία άρπαξαν την ευκαιρία για να επιβάλλουν περισσότερα περιοριστικά μέτρα… το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό που έγινε στην Ουγγαρία… με τον πρωθυπουργό της χώρας, να κυβερνά με διατάγματα».
